Kinderdromen worden werkelijkheid in KEC Weert

05 juli 2018
Met het plaatsen van tijdscapsules met daarin 'dromen' van kinderen is maandag 2 juli een feestelijk moment bereikt bij de nieuwbouw van Kennis- en Expertisecentrum (KEC) Weert aan de Beatrixlaan. Wethouder Paul Sterk had speciaal voor deze gelegenheid een gedicht geschreven dat hij terplekke declameerde

KEC Weert is het nieuwe onderkomen van onderwijspartijen het Palet, Widdonckschool Weert (onderdeel van de Aloysius Stichting) en de Wijnberg, in samenwerking met De Mutsaersstichting. Over de totstandkoming ervan is lang gepraat. Winnaars zijn vooral kinderen en jongeren die het beste op hun plek zijn in het speciaal basisonderwijs of het speciaal (voorgezet) onderwijs. Voorheen moesten ze met leerlingenvervoer naar Leudal, Roermond of Venlo. Nu het KEC bijna gereed is, hebben ze de mogelijkheid om in eigen stad naar school te gaan, nog even in dependances, straks in een gloednieuw gebouw.

De nieuwbouw is ver klaar. De ingebruikstelling is begin 2019. Nu al is te zien dat het gebouw gekenmerkt wordt door vooral veel licht. Er komen ruime klas- en praktijklokalen en een eigen sportzaal.

In de voor het verre nageslacht bedoelde capsules zijn 'droom'-tekeningen van kinderen gestopt. Wat is hun droom voor de toekomst als je pakweg 70 jaar verder kijkt? De capsules werden tijdens de feestelijke bijeenkomst gevuld door de kinderen, hermetisch afgesloten en tenslotte ingemetseld. Dit laatste uiteraard door de kinderen zelf, die daarvoor een warm applaus van de aanwezigen kregen.  


 

Hij noemde zich de Wethouder van
Poëzie in de Openbare Ruimte.
Hij nam zijn taak zeer ernstig,
hoewel niet al te letterlijk.
Van dichters kon je dat verwachten, natuurlijk,
maar voor een wethouder gaf dat,
dat spreekt, geen pas.
Wat heeft hij ooit op school geleerd?
Misschien is hij de helft al vergeten.
Maar die andere helft die pal blijft staan
is gevuld met verhalen
over schone slaapsters die na honderd jaar
wakker worden gekust.
Wie zorgt dat onze kinderen
dit soort dromen kunnen dromen?
Hij struint door het drijfzand van herinneringen
op zoek naar heipalen als geheugensteuntje.
Kon hij al zijn herinneringen maar invriezen,
zodat iemand later, na de ijstijd,
zijn gedachten zou ontdooien.
Ze zouden meer over hem te weten komen
dan hij nu van zichzelf wist.
Dus toen hij op een maandagmiddag
- voor historici of liefhebbers van dorre feiten: 3 juli 2018 -
op de Beatrixlaan in Weert
een gebouw ter ere van de jeugd mocht openen,
greep hij zijn kans
en metselde zijn woorden in een tijdcapsule
in een muur die hij nooit meer zou openen.
Een klein sprankje voorwaardelijke eeuwigheid,
tot het moment dat een sprookjesprinses
vol verbazing
het stof van zijn verdwenen gedachten zou blazen.
Paul Sterk
Weert, 2018